Valideer gevoelens

Wanneer ik op pad ben, bijvoorbeeld om boodschappen te doen, dan valt het me op hoe vaak ik gesprekken opvang waaruit blijkt dat gevoelens niet gevalideerd worden. En laat dat nou net regelmatig de reden zijn waarom er afstand ontstaat tussen mensen. Wees eens eerlijk, hoe vaak denk jij, wanneer een persoon gevoelens uit, wel eens: "pfff, wat een drama weer", of "stel je niet zo aan joh". Of zeg je: "je zeurt" of "je maakt weer van een mug een olifant". Allemaal zeer reële voorbeelden van het niet valideren van de gevoelens van een ander. Tel je zegeningen wanneer je iemand in je leven hebt die praat over gevoelens! Dan hoef je geen aannames te doen, wees blij, want dat gaat soms mis.

Personen voelen zich blijkbaar veilig genoeg bij jou om te vertellen hoe ze zich voelen. Dat is bijzonder en je luistert. Actief en onbevooroordeeld. Geef die ander je aandacht. Kun je dat niet op dat moment, zeg dat dan ook en vraag of het goed is om er later op terug te komen. Wanneer iemand gevoelens uit, is het niet jouw taak om die ander in te laten zien dat ze ongelijk hebben of iets anders zouden moeten voelen. Ook al vind jij de reactie overdreven, ook al begrijp je de ander niet, ook al heb jij een andere mening, dat doet er niet toe. Het gaat om de ander, wat die voelt. Hun gevoelens zijn echt. Wat ik nog wel eens lastig vind, met mijn analytische en probleem oplossende aard: die ander komt om gevoelens te uiten. Er hoeft niets geanalyseerd of opgelost te worden. Die ander wil alleen een luisterend oor. Stel, een vriendin komt je vertellen dat ze verdrietig is omdat haar relatie stuk is gelopen. Heel de omgeving, jij inclusief, zag het al lang aankomen, maar "ja, dat zat erin, het is een echt een enorme zak" is niet de gepaste reactie. "Ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent" is een stuk beter.

Oprecht en actief luisteren is voor sommigen ook moeilijk, omdat ze zo graag meer willen doen dan dat. Helpen is soms gewoon de ander laten praten. Er zijn.