Ouder en wijzer

Ouder worden is het mooiste dat je kan overkomen. Het is een voorrecht dat niet iedereen gegeven is. Ik weet het, het klinkt als een cliché, maar ik ervaar het oprecht zo. Wat me het meest verbaast aan ouder worden: de veranderingen die ik bij mezelf constateer. Dan heb ik het niet over mijn haren die grijs worden, de lijntjes in mijn gezicht die dieper worden, de soms onverklaarbare pijntjes die erbij schijnen te horen of het feit dat ik geen moer meer kan lezen zonder bril. Allemaal maar uiterlijkheden die er, wat mij betreft, gewoon bij horen.

Nee, ik verbaas me vooral over hoe ik me voel. Rustig. Gelukkig. Tevreden. Blij met wie ik ben. Sterk. Soms denk ik, hoofdschuddend, terug aan de persoon die ik ooit was. Het is niet zo gek dat ik nu een heel ander leven leid, ik ben ook een heel ander mens geworden. Ik heb heel veel geleerd van en door het leven. Afgelopen week keek ik de Netflix-serie "Bodies", samen met mijn lief. (Aanrader, trouwens!) Tijdreizen kwam daarin aan bod. Zou ik terug in de tijd willen reizen om dingen anders te doen?

Mooi niet. Ik zou veel te bang zijn dat ik ergens anders uit zou komen dan waar ik nu ben. (Degenen die de film "The Butterfly Effect" wel eens gezien hebben begrijpen wat ik bedoel.) Ik heb een hoop meegemaakt dat me getekend heeft. Angst, verdriet, teleurstelling, misbruik, pijn. Ik heb met een heleboel geworsteld. Een laag zelfbeeld, onzekerheid, weinig zelfvertrouwen, verlatingsangst, please-gedrag, eeuwige twijfel en gebrek aan daadkracht. Had ik toen geweten wat ik nu allemaal weet... maar zo werkt het leven niet.

Ik heb geleerd dat er altijd mensen zullen zijn die mij niet mogen of waarderen en vice versa. En dat dat helemaal prima is. Ik heb ook geleerd dat ik heel veel kan leren van mensen die ik niet mag, omdat het meestal betekent dat ze andere kernkwaliteiten hebben dan ik. Tevens geven ze me stof tot nadenken omdat ze andere meningen hebben over onderwerpen, wat mij weer helpt bij mijn persoonlijke ontwikkeling.

Ik heb geleerd mijn verwachtingen laag te houden. Dat bespaart teleurstelling. Ook heb ik geleerd te zien wat er werkelijk is, niet wat ik graag wil zien. Los te laten waar ik geen invloed op heb. Mezelf te vergeven voor fouten en ook anderen hun fouten te vergeven. Om mijn innerlijke rust te behouden. Om te begrijpen dat er soms geen gelijk en ongelijk is, alleen verschil van visie en van referentiekaders. Dat ik niet met alles dat op mijn bordje belandt ook daadwerkelijk iets hoef te doen; terzijde schuiven is ook een optie en "nee" is ook een prima antwoord.

Ik heb geleerd om anderen de ruimte te geven om hun eigen keuzes te maken, ook al lijken het verkeerde keuzes. Door ze, uit goede bedoelingen, te behoeden zou ik hen de mogelijkheid ontnemen zelf te leren. Tenslotte: niemand is verantwoordelijk voor mijn geluk, alleen ik ben de regisseur van mijn leven. Het is ook niet aan mij om een ander gelukkig te maken; ik kan er wél bij helpen op een goede en juiste manier en daarom ben ik gediplomeerd Gelukscoach geworden. Omdat ik iedereen een lang en gelukkig leven toe wens.