Ik sta voor de spiegel, net vers uit de douche. Mijn man loopt langs me heen, fluit waarderend, geeft me een kus op mijn hoofd en een tikje op mijn linker bil en vertelt me hoe dankbaar hij is dat hij de mooiste en liefste vrouw ter wereld heeft. "Slijmerd!", roep ik. Maar ik weet dat mijn echtgenoot nooit liegt. Dat hij het oprecht meent. Eén van zijn vele goede eigenschappen.
Ik kijk nog eens in de spiegel. Met de beste wil die ik maar op kan brengen zie ik daar niet de mooiste vrouw ter wereld in. Wat ik wel zie: overgewicht, vetrolletjes, cellulitis, spataderen, littekens, striae en 52 jaar blootstelling aan de zwaartekracht, oftewel: alles begint te hangen. Rimpels heb ik dan nog niet (fieuw, niet roken en drinken helpt!), wel fijne lijntjes. En grijs haar bij mijn slapen dat me elke paar maanden weer voor de vraag zet of ik het nog een keer ga laten verven of dat het tijd wordt om de handdoek in de ring te gooien en natuurlijk te verouderen.
Vooralsnog houdt mijn kapster haar klandizie. Afgezien daarvan zie ik af van alle kunstgrepen. Voor mij geen botox, fillers, laserbehandelingen, facelifts, cosmetische chrirurgie of andere ingrepen. Het doet er niet toe. Ieder mens verliest uiteindelijk de strijd tegen de tand des tijds en eerlijk gezegd zou ik er niet meer uit willen zien zoals ik er ooit uit zag. Want ik zie nog meer in die spiegel dat er vroeger niet was. Ik zie rust, zorgeloosheid, geluk, vrede en diepe dankbaarheid.
Er zijn periodes in mijn leven geweest dat ik kilo's afviel en dagelijks niets anders dan complimentjes kreeg. Niemand die besefte dat ik die kilo's verloor door pure ellende, door diep verdriet, door een hart dat gebroken was, een lichaam dat ziek was en een geest erin die de inzinking nabij was. Op dat moment besefte ik pas goed hoe onbeduidend het uiterlijk is.
Toen ik 21 was kocht ik ooit een theepot bij de V&D. Hij kostte fl.10,- en er is een klein chipje af bij het deksel. Dat kon me toen niets schelen en nu nog niet. Ja, ik heb hem nog steeds. Hij is welgeteld 10x met me mee verhuisd en heeft nu een gerieflijk plekje op een plank in onze keukenkast. Voor mij is hij het levende bewijs dat iets dat gebroken of beschadigd is niet waardeloos is. Er is alleen maar iemand nodig die het prachtig vindt zoals het is.
In de loop der jaren heb ik je zien veranderen van een angstig, nooit goed mens in een stralende vrouw die zielsgelukkig is met het leven dat ze nu leidt. Wat is dan belangrijker? Nou dan!! Misschien wil je me wel als voorbeeld zien: ook te dik, nu alleen, maar ik red me prima en geniet van iedere dag die ik mag beleven. Weinig rimpels in mijn gezicht vanwege mijn overvette huid in het verleden, een drama waar ik me diep voor schaamde. Kijk naar mijn foto als ik naar jou kijk als je een foto van me neemt. Een blije moeder die het leven aankan. Neem het zoals komt. Liefs: je moeder.
Mooie blog lieffff. Ja ik houd van jou en voor mij ben je de liefste ❤️❤️❤️