Wat ik het allermooiste vind aan ouder worden is om als persoon steeds beter te worden in het reflecteren op mezelf. Zelfreflectie vergt veel oefening en, nog belangrijker: complete eerlijkheid en openheid naar jezelf. Ook alles durven zien dat je liever verborgen zou houden of waar je niet meer aan wilt denken. Het hoort bij wie je bent.
We hebben allemaal in het leven wel eens keuzes gemaakt of dingen gedaan waar we spijt van hebben, of waar we ons voor schamen. Of nare situaties meegemaakt waar we zelf weinig tot geen invloed op hadden. Of het nu een éénmalig iets was of een hele periode van je leven. Dingen die ons pijn doen, die ons getekend hebben, waar we ons voor schamen, die stoppen we het liefst zo diep mogelijk weg in onszelf. We proberen ze te vergeten. We zouden willen doen alsof ze nooit gebeurd zijn. Zo werkt ons brein echter niet; lukt het niet om ons wat duidelijk te maken via ons bewustzijn, dan wel via ons onderbewustzijn.
Ons lichaam laat zich niet voor de gek houden door onze "het gaat prima met me, hoor!" act en zo ontstaan vage lichamelijke kwaaltjes, moeheid, slaapstoornissen, stress, eetstoornissen, hoofdpijn en wie weet wat nog meer. Je begint dan vaak met symptoombestrijding, dat is makkelijker dan een innerlijk reisje naar je bron. Je gaat gezonder eten, meer bewegen, vaker vroeg naar bed en dat doet je zeker goed. Maar daarmee ben je er niet. Dat stemmetje in je hoofd, dat nare gevoel in je buik, die prikkelbaarheid, ze willen maar niet weg. Tot de bom een keer barst en je er niet meer omheen kunt.
Tijdens mijn opleiding tot coach leerde ik een methode om diep in jezelf te gaan vissen, wat haal je dan boven? Mijn diepste pijn kwam boven en kon ik samenvatten in één zin: "Ik ben nooit (goed) genoeg". Die pijn lag ten grondslag aan heel mijn leven, de keuzes die ik maakte, mijn gedrag, mijn gevoel, mijn reactie op situaties... Door dat onder ogen te zien ging er een nieuwe wereld voor me open. (Ja, ik weet ook waar de pijn vandaan komt, maar de oorzaak ligt in het verleden en daar kan ik niets aan veranderen. Wel aan heden en toekomst met deze waardevolle kennis.)
Daar kwam mijn uitputtende perfectionisme en de enorme faalangst vandaan, uit de angst het niet goed genoeg te doen en niet goed genoeg te zijn. Daar kwam please-gedrag in relaties en vriendschappen vandaan, de angst niet (goed) genoeg te zijn. Daar kwam niet "nee" kunnen zeggen vandaan. Het slecht om kunnen gaan met kritiek, omdat ik daarin de bevestiging van mijn grootste angst zag. Het werd hoog tijd om liever voor mezelf te worden. Ik hoef niet perfect te zijn. Ik hoef niet alles te weten, ik hoef niet alles te kunnen. Ik mag fouten maken. Het is okee. Ik ben okee. Natuurlijk mag ik aan mezelf werken, prima zelfs! Het is alleen een heel verschil of ik dat doe uit angst dat anderen me niet (goed) genoeg vinden, of dat ik zelf bewust wil groeien als persoon. Het is mijn leven, mijn weg om te bewandelen.
Is de rugzak met bagage soms zwaar? Jazeker. Maar ik neem hem mee, want alles in de rugzak is van mij, hoort bij mij. Hij weegt al een stuk minder nu ik weet wat ik allemaal bij me heb en alles er netjes geordend in zit. Ook ben ik veel sterker geworden en dat zorgt ook dat ik hem met gemak kan dragen. Ik blijf hem vullen, bij voorkeur met leuke en fijne dingen, want die zijn zo licht dat ze de rugzak bijna laten zweven, als een mooie ballon vol kleuren. Soms, heel soms zijn er dagen dat het lijkt alsof hij vol rotsblokken zit. En weet je? Dan zet ik hem neer, kruip in bed met een goed boek en een kopje thee en legt mijn man er een koekje naast met een kus op mijn bol. Alles komt goed.
Comments