Ik kreeg onlangs te horen dat ik niet veel meer post over mijn eeuwige strijd tegen de kilo's. Dat klopt. Ik was er he-le-maal klaar mee, dat levenslange gezanik. Word ik er een leuker mens van om daar steeds mee bezig te zijn? Bepaald niet. Punt is alleen: uiteindelijk ontkom ik er toch niet aan. Wanneer ik niet 100% bewust bezig ben met gezond eten en bewegen, dan sluipen de kilo's eraan en sociaal als ze zijn brengen ze altijd vriendjes mee. Dat dit dé frustratie van mijn leven is bewijst het feit wel dat ik me veel fases van mijn leven in gewicht herinner.
Zo belandde ik op mijn 19e op de intensive care van het ziekenhuis, in diepe coma, slachtoffer van de toen rondwarende Nekkramp, meningitis. Het wonder gebeurde: ik overleefde het, kantje boord, zonder al teveel nevenschade en het langzaam herstellen kon beginnen. In de cultuur die ook door mijn aderen stroomt betekent dat: goed eten! Dan ben je er zo weer bovenop. Eind die zomer gaf de weegschaal 90 kilo aan. Na die constatering ging ik leven op kleine stukjes droog, geroosterd brood, begon met roken en zakte de teller naar 79 kilo. Wel viel ik om de haverklap flauw, maar ach.
Nu denk ik: "compleet mesjokke". Je overleeft verdikkeme iets waar vele anderen aan zijn overleden of blijvend doof, blind of verlamd van zijn geworden en waar maak je je druk over? De kilo's. Enfin. Nadat ik voor de zoveelste keer bij de huisarts zat vanwege het flauwvallen ging ik onder druk weer "normaal" eten. Ik had een bijbaan die fysiek veel vergde, fietste veel en kreeg een vriendje die liefst alles lopend deed. Na een bloedhete zomer van veel lopen, roken, water drinken en redelijk gezond maar nog steeds minimaal eten zat ik op het laagste gewicht dat ik me kan herinneren van mijn volwassen leven: ik was 23 jaar en woog 69 kilo. Overigens had ik toen nog steeds dikke bovenbenen.
Een jaar later leerde ik mijn eerste echtgenoot kennen. Ik stopte met roken, trouwde, beviel van een kind, kreeg een zittend beroep, nam het eetpatroon van mijn partner over (die alles kon eten zonder aan te komen) en tegen de tijd dat mijn zoon naar de basisschool ging was de weegschaal doorgeslagen naar 112 kilo. Ik schrik er zelf van, nu ik het zo zwart op wit lees. Dat is een verschil van 43 kilo. Samen met mijn moeder, die dezelfde bouw heeft, meldde ik me aan bij de Weight Watchers. Elke donderdagavond gingen we daar wegen, in gesprek met de groep en wogen we elke hap af, terwijl we een eetdagboekje bijhielden. Met succes. Ik ging naar 81 kilo. Maar, bijna uiteraard, kwamen de kilo's er de jaren daarna weer bij.
Totdat ik bijna 40 jaar was. Mijn hele lijf was van slag. Ik viel kilo's af, zonder enige moeite, mijn handen trilden, mijn hormonen vlogen alle kanten op. Mijn huwelijk strandde, ik stond bol van de stress en... kreeg overal complimenten. Men ziet alleen de buitenkant. Ik bleek de Ziekte van Graves te hebben, aan auto-immuunziekte die de eigen schildklier aanvalt. Het afvallen vond ik heerlijk, eindelijk zonder moeite! Alleen jaagt de ziekte niet alleen kilo's eraf, maar jut het ook het hart zo op dat het de levensduur danig verkort. Dus: aan de medicatie. Met de waarschuwing op zak dat de schildklier na de overgang ook compleet stil zou kunnen gaan vallen. Dat gebeurde, toen ik 47 was. Van de ene op de andere dag.
Alleen had ik wel andere dingen aan mijn hoofd, zaken waar ik veel liever mee bezig was, die me dolgelukkig maken. De liefde. Trouwen, verhuizen, huis kopen, nog een keer verhuizen, naar de andere kant van het land, verandering in mijn werk en o ja, Corona hadden we ook nog.
Dan zijn we nu aangeland bij vandaag. Pas geleden kreeg ik een filmpje van mezelf onder ogen. Ik was niet bepaald blij met wat ik zag. Wel begreep ik het. Weer te lang in de modus gezeten van bezig zijn met allerlei belangrijke zaken die vóór mezelf een schop onder mijn kont verkopen zijn gegaan. Het keukenweegschaaltje en het eetdagboekje zijn weer terug. Daarbij een Fitbit en een virtuele wandelchallenge. En het allerbelangrijkste: de juiste motivatie. Niet tégen kilo's: vóór gezondheid. Ik ben sindsdien ook niet meer op de weegschaal gaan staan.
Ik geloof niet in operaties, afvalpillen- en injecties en diëten die bepaalde voedingsgroepen schrappen, voor degenen die deze keuze wél maken, prima hoor! Je moet gaan voor wat voor jou werkt. Voor mij zijn dit allemaal slechts tijdelijke oplossingen. Ik heb een wens: heel lang, gelukkig en gezond leven en de enige die die wens kan vervullen ben ikzelf. Ik gun dat mezelf, ik vind dat ik het verdien. Lief zijn voor mezelf. Dus schuif ik de kleine, ongezonde geluksmomentjes opzij en ga ik voor langdurig welbevinden. Denk niet dat je de enige bent die zich afvraagt of ik dat vol ga houden. Ik zal altijd van lekker eten houden en helaas is veel dat ik lekker vind ook ongezond en calorierijk. Maar ik ben op de goede weg. Gezond eten kan namelijk ook heel erg lekker zijn, uiteindelijk zelfs het lekkerst omdat het genieten is zonder slechte gevolgen. Nieuwe paadjes in mijn brein aanleren kost tijd, dat weet ik als coach als geen ander. Ik weet waar ik het voor doe en wat ik wil bereiken. Healthy ever after. Een bikini heb ik in alle maten gehad. Wil je een bikinibody: trek dan een bikini aan. Punt. Wanneer de tijd komt, hopelijk over heel, heel veel jaren, dat ik in mijn kist lig kan ik me niet voorstellen dat iemand zich druk maakt om wat ik ooit gewogen heb en dan weeg. (Okee, hooguit de dragers.) Wel of ik een blij, gezond, gelukkig en energiek mens was met de uitstraling van zelfvertrouwen. Wordt vervolgd.
Comments