Werkt jullie brein ook zo gek als het mijne? Ik heb een triggermemory; wanneer ik uit moet leggen hoe dat werkt, beschrijf ik meestal het beeld van een enorm archief, vol met ladekasten, die op hun beurt weer vol zitten met allerlei dossiers. Sommige kasten staan vooraan, sommige helemaal achterin, sommige zijn gloednieuw, sommige roestig en stoffig en dan zijn er nog kasten met dikke kettingen eromheen met hangsloten. Neem ik iets waar met welke van mijn zintuigen dan ook dat iets bij me oproept, dus "triggert", dan zoekt mijn brein in een duizendste van een milliseconde de betreffende ladekast op en trekt die open en whammmmmm, de inhoud van de betreffende dossiers dwarrelt door mijn brein. Maar ook de emoties die daarbij hoorden/horen. Om dol van te worden soms. Wat de reden is dat ik mijn prikkels per dag zo beperkt mogelijk probeer te houden, met wisselende resultaten. Het is wél een handig iets bij het spelen van Triviant of bij het invullen van een kruiswoordpuzzel. Dat dan weer wel.
Wanneer je gedachten combineert met emoties en bepaalde persoonlijke associaties krijg je gevoelens. Die geven situaties die je, zeker in mijn geval, een leven lang bij blijven. Met mijn lief samen keek ik de afgelopen week de complete serie van "Lupin", steengoede serie, Franstalig. Ik hoorde "ça va?"en ja hoor... mijn ladekasten namen me mee naar 1995. Die zomer was ik met mijn toenmalige vriend op vakantie in Luxemburg. We logeerden in een pension in een klein plaatsje en de eigenaresse was een magere, strenge, blonde dame.
Je ziet, ik had tot die tijd niet de beste ervaringen met magere, strenge, blonde dames, dus daar begint de subjectieve blik vanuit mijn referentiekader al. We waren aan het lunchen en werden bediend door een jonge, verlegen tiener met donker haar die ontzettend zijn best deed, maar die duidelijk nog niet veel werkervaring had. We bedankten hem steeds uitgebreid bij elke geslaagde poging om zonder knoeien iets op tafel te zetten en het was mooi om dan zijn glimlach te zien en de blik van "Yes!". (Ook weer een aanname, maar het gaat ook over mijn brein, hè?)
Maar toen dook de dame op die hem gadesloeg en het arme joch veranderde direct in een trillend zenuwpeesje. En ja hoor: KLETTERRRRRR, daar ging een, gelukkig leeg, dienblad tegen de grond. En toen, ik zal het dus nooit vergeten: de dame pakte hem met haar knokige vingers stevig bij zijn bovenarm, bracht haar gezicht vlakbij dat van hem en siste: "Et maintenant ça va!" (Wat vrij vertaald wil zeggen: "En nu doe je het goed!") Dat hele gebeuren, inclusief het diepe medelijden dat ik voelde voor het joch, kwam boven door die twee woordjes.
Dan vraag ik me nu af: leven die mensen nog? Hoe lang zou die jongen daar nog gewerkt hebben? Had die mevrouw gewoon een slechte dag of was ze echt de heks die ze in mijn ogen was? Zouden zij zich dit voorval nog herinneren? Of was het voor hen gewoon een dag zoals alle andere? Heeft het littekens achtergelaten bij die jongen? Misschien een schuldgevoel bij de dame? Is ze er ooit nog op terug gekomen bij hem? Allemaal vragen waar ik nooit een antwoord op zal hebben.
Nou, dan weet je nu weer feilloos waarom mijn site de naam heeft die hij heeft. Fijne zondag!
Commentaires