In mijn jeugd ging ik regelmatig samen met mijn moeder mijn vader ophalen van Schiphol. We wisten dat we rustig aan konden doen. Auto parkeren, naar de aankomsthal lopen, in alle rust. Mijn vader, die door zijn huidskleur toen opviel, werd er altijd uit gepikt voor controle. Altijd. Hij onderging het gelaten. Hij had immers niets te verbergen. Maar ik snapte nooit waar papa bleef en waarom alle andere mensen wél door mochten lopen.
De laatste paar keren dat ik gevlogen heb weet ik pas echt hoe het voelt en het lijkt dat ik in mijn vaders voetsporen treed. Toen we naar Noord-Macedonië gingen was het al raak en dat terwijl ik me zo optimaal voorbereid op reizen met het vliegtuig. Ook deze week weer, toen we op familiebezoek waren in Engeland.
Dit keer slechts handbagage. Ik heb keurig reisflesjes, minder dan 100ml, waar ik mijn conditioner en haarcrème in doe. In een afgesloten, plastic zak. Ik heb een mini-deodorant. Ik doe een froezel/scrunch in mijn haar en geen klem met metaal. Ik draag geen riem. Alle opladers, iPad en iPhone in mijn handtas en ik leg alles netjes in de bak. Nou, op Schiphol hoeft dat niet eens meer, zelfs je plastic flesje water mag gewoon mee, tegenwoordig. Wel word ik altijd weer gefouilleerd, want ondanks mijn voorbereidingen gaat dat verdomde poortje altijd af bij me. De metalen knoopjes op mijn shirt? Mijn beugel BH? Geen idee.
Enfin. We zouden woensdag om 10.30u terugvliegen vanaf Humberside. dinsdagochtend een bericht van KLM: de vlucht was geannuleerd. Ai... Gelukkig konden we omboeken naar dinsdagmiddag, 17.10u. Dan maar een dagje eerder naar huis. Op naar Humberside airport. De controle ging verrassend vlot, het was rustig, maar ja hoor: dat verdomde poortje piepte weer en ik werd weer uitgebreid gefouilleerd en dit keer moesten zelfs mijn gympjes uit. Had ik al gezegd dat mijn man altijd zo door mag lopen?
We namen plaats in de wachtruimte van de vertrekhal en het mocht niet zo zijn: ook déze vlucht werd geannuleerd. Lekker dan. Bedankt, KLM... Ik ging maar eens bellen met hun klantenservice en we werden omgeboekt naar de vlucht voor de volgende ochtend 6.15u. Ondertussen kwam de security vragen of we vriendelijk wilden vertrekken, de luchthaven ging sluiten. Ehm... waar gaan we nu heen dan? Er bleek een hotel naast de luchthaven te staan, snel geboekt via mijn app, dank de Heer voor smartphones en creditcards, dat lost toch best een hoop op, wanneer het nodig is. KLM krijgt de rekening wel.
Na een hapje eten, een kort nachtje en een snel, vroeg ontbijtje: terug naar de luchthaven. Dit keer was het al behoorlijk druk. Ik had niets anders in mijn tassen dan de dag ervoor, maar er had een andere security officer dienst. Ik voelde hem al aan komen. Piep piep piep... Het werd net geen openbare visitatie. Nadat ik mezelf weer trachtte te fatsoeneren moest ik mijn tassen openen. "You are carrying liquids". Klopt ja, maar alles beneden de 100 ml. "You should put them in a plastic bag". ZE ZITTEN IN EEN AFGESLOTEN PLASTIC ZAK MAFKEES, KIJK DAN!!! Blijf kalm Karien, blijf kalm. Ik kon het niet laten:
"You should know I was here yesterday as well and apparently your colleague thought I was doing fine". Dat kwam me te staan op een hele vuile blik, de opmerking dat zijn collega het niet juist had gedaan en, volgens mij om te pesten, haalde hij nog even allerlei strookjes langs mijn tas. Toen spotte hij nog een plastic tas onderin. "What's in there?" Ik glimlachte zo vriendelijk mogelijk. "My dirty underwear, want to check that, too?" Gek genoeg wilde hij daar dan weer niet in snuffelen.
Ik weet dat ik op je lijk, Pap, maar dit had iets minder gemogen.
Comments