Geloof

Geloof

Hedenochtend verscheen, ongetwijfeld via een mij onbekend algoritme, een post op FB van een groep gelovigen met een mooie afbeelding erbij dat het nu echt bijna zover is: Jezus keert terug. De leden zetten dat kracht bij door unaniem te reageren met "AMEN!". Ik ben Rooms-Katholiek opgevoed. Mijn ouders, mijn moeder Luthers Protestant en mijn vader Rooms-Katholiek, moesten in 1969, toen zij wilden trouwen, daar schriftelijk toestemming voor vragen mét de belofte dat eventuele kinderen een Rooms-Katholieke opvoeding zouden krijgen. Want, tja: "Twee geloven op één kussen, daar slaapt de Duivel tussen".

Ik ging naar een Katholieke basisschool, meneer Pastoor kwam wekelijks voorlezen uit de Bijbel, we deden met de hele klas Communie. In de kerk die naast de school lag. We hadden daar gezinsvieringen, we deden gezamenlijk ons Vormsel. Ik ging als kind regelmatig met mijn vader mee naar de kerk. Dan legde ik netjes de twee kwartjes plaatsengeld neer op het uiteinde van de houten bank en kreeg ik van mijn vader in elke hand een gulden, wetend dat er altijd twee collectes kwamen. Ik hield ze stevig vast en ze waren altijd warm wanneer ik ze weer opgelucht losliet boven de collecteschaal of -mand.

Er werd gespeeld op het orgel, we zongen en we luisterden naar de preken die opriepen tot naastenliefde en naar de verhalen uit het Evangelie. De kerk was altijd vol. We maakten met Pasen kruisen met een broodhaantje erop. Mijn herinnering is vooral warmte, licht saamhorigheid en delen.

Door de jaren heen kwam de Kerk steeds vaker negatief in het nieuws. Priesters bleken ook maar gewone mensen die worstelden met het celibaat en vele habijten bleken onfrisse praktijken toe te dekken. Tolerantie werd gepreekt maar bepaald niet uitgevoerd. En zo verwaterden de kerkbezoeken en werden de kerken leger en leger. Ik heb echter nooit een kerk nodig gehad om met God te praten. Dat kan altijd en overal, we leerden immers dat hij overal is. Nou dan! Ik bid nog altijd bijna elke avond voor het slapen gaan. Niet dat ik dan op mijn knieën (auw!) voor het bed zit met gevouwen handen, sprekend tot een droombeeld van een wijze man, hoog in de wolken.

"Geloof" heeft voor mij een andere vorm gekregen. Ik geloof absoluut dat er "meer" is. Dat we na de dood verder gaan en alleen ons tijdelijke lichaam achterlaten. Ik heb teveel dingen meegemaakt in mijn leven die ik met ratio niet kan verklaren, alleen met geloof. Hoe sterk is geloof precies? Dat schoot door mijn hoofd toen ik vanochtend dat bericht las. Stel dat Jezus terugkeert, hoe zien gelovigen dat precies voor zich dan? En zouden ze het echt geloven?

Persoonlijk denk ik niet dat er ineens een blanke man met lang haar en een baard in een lang gewaad verschijnt op Times Square. Of op de Dam. Of misschien wel middenin de Gazastrook. Stel dat dat wel het geval zou zijn: er zouden camera's op hem worden gericht en als hij zich kenbaar zou maken als zijnde Jezus, hoe lang zou het duren voor de eersten zouden roepen om bewijs? "Maak de doden dan weer levend, als je kunt!" "Genees dan die terminale patiënten!" Zelfs wanneer hij zich daartoe zou laten verleiden, want waar en oprecht geloof vraagt namelijk nooit om bewijzen, dan zouden er mensen klaar staan om te roepen dat het "fake" is. Of er zouden mensen zijn die zich bedreigd voelden door zijn macht, want stel dat hij alleen de lichamen van vijanden tot leven wekt, dat kunnen we niet hebben, meenemen die man en zorgen dat hij onze kant kiest.

Zo triest is het gesteld met onze wereld. Weet je, mensen die goed doen zijn overal, elke dag om ons heen en ze worden zelden gezien of gewaardeerd. Ik stel me voor dat Jezus al vele malen teruggekeerd is, door de eeuwen heen. Maar hij werd niet gezien, niet geloofd, gewantrouwd, voor gek verklaard, bedreigd en vertrok, hoofdschuddend, met een klembord met bevindingen over het menselijk ras onder zijn arm, terug naar zijn vader.

De hemel op aarde kunnen wij maken, samen. Door goed te doen, door eerlijk te zijn, door aandacht te schenken aan wat echt belangrijk is, door warmte, zorg en mededogen. Door hulp, vertrouwen en saamhorigheid. Dat is niet iets waar je op wacht, maar iets wat je doet. Elke dag weer.