Een plas in je glas

Nee, de titel zet je misschien even op het verkeerde been, maar dit gaat niet over mijn recente blaasontsteking. Gelukkig is die weer voorbij en ik ben preventief bezig met cranberry tabletten en veeeeeeeel water en thee drinken, over de dag verdeeld. Komt goed. De titel gaat over een prachtige metafoor die ik deze week op een filmpje voorbij zag komen. Als Gelukscoach zijnde weet ik hoezeer mensen bezig kunnen zijn met de vraag: "hoe word ik gelukkig?" Het liefst ga ik voor de toepassing van positieve psychologie; wat gaat er allemaal al goed en hoe kun je dat toepassen op de facetten die nog achterblijven?

Maar... dan is er nog, zoals ik het graag mag noemen: je kurk. Ken je dat gevoel, wanneer je terugdenkt aan iets naars, die steen op je maag, dat je mond droog wordt, dat krampgevoel ergens rond je middenrif? Datgene dat je het liefst wilt vergeten, wegstoppen en nooit meer aan denken? Dat is de kurk die het geluk ervan weerhoudt jou ermee te vullen. In het filmpje liet de man een glas water zien. Mooi schoon, helder water, je zou het zo opdrinken. Maar wat als er urine aan toegevoegd zou worden? Jakkie, nee dank je wel. Toen legde de man uit dat hij er suiker aan toe zou kunnen voegen. Limonadesiroop. Uiteindelijk zou je van de urine niets meer proeven en er niets meer van zien. Echter: het zit nog altijd in het glas. Verdoezeld door het zoet.

Zo gaat het vaak ook met de kurk. We doen alsof hij er niet is en we jagen het mooie, het fijne, het zoete na, alles om die kurk maar te vergeten. Dan komen mensen op een dag op het punt dat ze het maar niet begrijpen... Ze hebben geen geldzorgen, een mooi huis, een fijne relatie, leuke sociale contacten, hobbies, een leuke baan... en ze voelen zich niet gelukkig. Wederom het bewijs dat geluk niet van buiten naar binnen komt, maar andersom. De kurk zit er nog; de urine zit nog in het glas. Niets wat je erbij gooit zal dat veranderen, je kunt het alleen maar weggooien.

Nu mag dit simpel klinken, dat is het beslist niet. Onze kurken en plasjes worden vaak al jong toegevoegd en kunnen uitgroeien tot iets immens. Dan wordt het tijd om hulp te gaan zoeken bij een psycholoog, zoals ik ook heb gedaan toen het me allemaal teveel werd. Weg met die kurk, weg met dat plasje. Eerst vinden, dan weg ermee. Het vinden is moeilijk; niet omdat het zo lastig te lokaliseren is, maar omdat je die beerput van pijnlijke emoties en gevoelens niet wilt openen. Toch zal dat moeten. Het moet eruit. Gelukkig zijn wil niet zeggen dat je altijd maar blij, vrolijk, energiek en enthousiast bent. Zoals al die fake levens op social media. Het wil zeggen dat je in balans bent en dat je weet dat nare dagen en gebeurtenissen ook weer voorbij gaan en dat je je niet mee laat trekken in een neerwaartse spiraal van ellende-gevoel.

Geluk vind je niet. Geluk heb je in je. Altijd. Hoe klein ook. Je moet het alleen weer gaan zien en voelen.

Je kunt het!