De taal(,) de(r) liefde en meer

Ooit zei een klasgenootje tegen me dat mijn taalgebruik hem deed denken aan een kruising tussen de Dikke van Dale en een encyclopedie. Jonge lezers, wellicht hebben jullie nooit het genoegen gehad een encyclopedie in huis te hebben, daarom een korte uitleg. Stel je voor dat je alle weetjes op het internet die de moeite waard zijn in een 24-delige, dikke boekenserie probeert te stoppen, op alfabetische volgorde. Wanneer je dan weet dat wij die thuis hadden, dan snap je hoe het komt dat mijn hoofd zo vol zit met nutteloze info. Ik begon bij de A. Autodidact.

Maar dat terzijde. De Nederlandse taal was voor mijn vader, ondanks zijn oer-Nederlandse paspoort, een aangeleerde taal. Waarvoor hij een papiertje haalde op Universitair niveau. Echter, toen zijn jonge gezin meer geld nodig had voelde hij zich niet te goed om zijn handen uit de mouwen te steken in de havens van Rotterdam, waar zijn vocabulaire zienderogen uitbreidde met meer liederlijke termen. Die ik als kind feilloos van hem overnam, tot groot verdriet van mijn moeder.

Hoofdschuddend keek ze naar me en ik heb het zinnetje "jij wordt nooit een dame" vaak moeten horen. Nu kán dat ook liggen aan het feit dat mijn kamer behangen was met posters van worstelaars als Hulk Hogan, The Rockers, The Ulimate Warrior en meer van dat soort figuren. Voor mij geen Holly Hobbie of van die romantische zwart-wit posters van onbekende stelletjes die dromerig in elkaars ogen staarden of kusten, vastgelegd door een camera met een gigantisch filter erop voor de romantische vaagheidszweem. Die waren helemaal in, destijds. Nee, ik zat 's avonds laat samen met mijn vader naar Skychannel te kijken naar de worstelwedstrijden van de WWF, waarbij het liederlijke taalgebruik reuze van pas kwam.

Enfin, hoe kom ik hierop? Nou, gisterenmiddag was er een billen knijpend spannende F1 race in Qatar en ik zat op de bank, in mijn oude huistrui en spijkerbroek, mijn Stitch pantoffels aan mijn voeten, make-up-loos, mijn haar in een staartje gegooid, mee te stuiteren van spanning. Waarbij bij mij af en toe wat, ehm, terminologie van vroeger naar de oppervlakte kwam. En ineens kijkt mijn lief me aan met zo'n liefdevolle blik dat ik letterlijk de hartjes eruit zag vliegen in mijn richting en hij sprak, met een brede lach: "je bent prachtig". En gaf me een dikke zoen. Brok in keel moment. Dat is nou liefde. Op het moment dat je absoluut niet begrijpt dat je enige mate aantrekkelijk of leuk zou kunnen zijn ziet de ander het mooist in je. Je passie, wie je echt bent en dat raakt het hart.

De taal der liefde heeft geen woorden nodig. (Ook geen liederlijke.)